Pieterjan Gijs en Arnout Van Vaerenbergh zijn allebei architect. Maar ze maken niet alleen gebouwen, ze ontwerpen ook kunstwerken en installaties voor de openbare ruimte. Ze ontwierpen o.m. een fictieve koepel voor de Leuvense St-Michielskerk ('The Upside Dome', 2010), de 'doorkijk'-kerk in Borgloon (‘Reading Between The Lines' (2011). Ze maakten ontwerpen met stukken bouwkraan ('Framework, 2012 of 'Bridge', 2014), of een stalen labyrint (C-mine, 2015), een arcade (Kruibeke, 2015), en een betonnen paviljoen (Hooglede, 2017). En ze wonnen onlangs een prijsvraag voor een ‘folly', voetbrug en doolhof voor het park van Huis Doorn bij Utrecht.

Het werk van Gijs Van Vaerenbergh is even divers als coherent. Transformatie staat centraal in hun oeuvre. Zij onderwerpen bekende architectonische typologieën als de kerk, de poort, de boog, de arcade, de sokkel, de kolom aan een transformatie. Tot hiertoe onderscheiden ze vijf processen, vijf vormen van transformatie die ze toepassen in hun projecten. Dat zijn tekenen, buigen, uitsnijden, assembleren en spiegelen. Ze wijdden een heel boekje (‘Cross Section’, uitgegeven bij Ruby Press) aan die verschillende werkwijzen en de rol die ze spelen in hun diverse projecten. Deze reeks van transformaties beschouwen ze niet als statisch geheel, maar deze breidt zich geleidelijk verder uit.

De eerste galerietentoonstelling van Gijs Van Vaerenbergh bij Valerie Traan twee jaar geleden presenteerde een staalkaart van hun veelzijdig werk waarin die verschillende aspecten aan bod kwamen. Ze toonden toen enkele werken die de ruimtelijke tekening als thema nemen en ook een werk dat gebruik maakt van het constructiemateriaal wapeningsstaal. In hun nieuwe tentoonstelling Rethink, Redraw, Rebar diepen ze deze thematiek verder uit.

‘Rethink, Redraw, Rebar’ kan je vertalen als ‘Herdenken, hertekenen, herstructureren’. Het herdenken en hertekenen van basisvormen is een wederkerend thema in het werk van Gijs Van Vaerenbergh. Steeds weer staat het hertekenen en herdenken van typologieën centraal in hun werk. De wat vreemde benaming ‘rebar’ refereert naar wapeningsstaal - ‘reinforced steel bars’ - zoals gebruikt in de betonbouw. Alleen komt er bij hen geen beton bij kijken maar gebruiken ze de stalen basisstructuur verborgen in beton als een artistiek element. Het wapeningsstaal verwijst dus naar een tijdelijke toestand, alsof de werken onvoltooid zijn.

De reeks van werken in wapeningsstaal vormen een ensemble, waarmee de mogelijkheden van het wapeningsstaal worden onderzocht. Als een soort contrapunt in de tentoonstelling worden een reeks spiegelwerken opgehangen. De MIRROR series toont het effect van een bepaalde actie op een spiegelende inoxplaat. Deze actie vervormt de plaat en dus ook het spiegelbeeld van de ruimte en de kunstwerken die in de ruimte staan. De spiegels gaan zo een dialoog aan met de rebar-sculpturen. Deze serie is begonnen bij de vorige tentoonstelling. Hier werden MIRROR I en MIRROR II getoond, waarbij de spiegels zijn doorboord door de nagels waarmee ze zijn opgehangen. Deze werken worden opnieuw getoond een aangevuld met een 6 nieuwe spiegels. MIRROR V, VI en VII tonen de impact van geweerschoten op het spiegelbeeld. Bij MIRROR VIII en IX wordt het spiegelvlak vervormd door het krassen van de spiegel. Op deze manier worden twee uiterste verschijningsvormen van staal tegen elkaar uitgespeeld: het roestige en ruwe wapeningsstaal dat niet bedoeld is om zichtbaar te zijn en staal in zijn meest verfijnde en afgewerkte vorm, namelijk gepolierd tot een perfecte spiegel. Dit laatste als een nieuwe lens om naar het andere kijken.