42 | Image Imaginer
D.D.TRANS
28.03.2019 - 05.05.2019
pictures by Ligia Poplawska
D.D.TRANS | Image Imaginer
Tout court
In negligent moments we are often the boldest artists. Everybody knows them; drawings that arise mindlessly during a telephone conversation, sculptures like the chewed head of a pen, or the to a ball kneaded wrap of a biscuit at a boring table. It is during those rare leftover times that, often out of boredom, we softly fall out of our cultivated heads and simply do. Tout court.
This reminds of an uninhibited, tactile encounter with things. The apparent worthless workaday stuff that surround us en masse, are those that DD Trans embraces.
A simple scourer is so replaceable that we even forgot to invent a colour for it. Exactly because of this, such daily treasures form the most random, honest and frenzied palette. That also counts for the balloon, which in all its futility only serves for game. It can hardly and merely temporarily become a thing, if we offer it some air and tie it. DD Trans savours and transforms this innocence. He ties it together with the unbearable lightness of a kitsch painting. He cherishes the sneaky game of a boy with father’s lighter. The greatest melancholy shelters in that permissive experiential game. He heats a straw to the two dangling halves of a tear. A collector declared that work ‘more exciting than Jaws’. Two fused pushpins are baptised ‘b fifty 2’. It is a title with the charge of a bomber, for things two a penny; atomic art, tensions contained in the very smallest, tragedy by stealth.
Do I perceive a kind of nostalgia for that unprejudiced glance at a child’s bike, so desperately outgrown? Life, like the alphabet on our dark keyboard, is limited. You won’t get away from that. With age the glass will get fogged up and a needless amount of values and seriousness sneak in between us and the world. The work of DD Trans appears unsightly light, but it is a sustained effort to maintain the interaction with things lucid and without pretentions. And just in this small margin, in that short chain between seeing and making, lies the greatest space for poetry and magic.
a text by Frederik Van Laere
D.D.TRANS | Image Imaginer
Tout court
In onze meest onachtzame ogenblikken zijn we vaak de brutaalste kunstenaars. Iedereen kent ze; tekeningen die achteloos ontstaan tijdens een telefoongesprek, sculpturen als het plat gekauwde hoedje van een balpen, of de tot bal geknede wikkel van een koekje aan een saaie tafel. Het zijn die zeldzame overgebleven keren dat we, dikwijls uit verveling, zachtjes uit ons gecultiveerde hoofd vallen en doen zonder meer. Tout court.
Ze herinneren aan een onbevangen, tactiele kennismaking met de dingen. Vooral de schijnbaar waardeloze kneusjes die ons en masse omringen, omarmt DD Trans. Een simpele schuurspons is zo vervangbaar dat we zelfs vergaten er een kleur voor te verzinnen. Daardoor hebben net zulke kleinoden het meest random, eerlijk en uitzinnig palet. Dat geldt ook voor de ballon, die in al zijn futiliteit alleen voor spel dient. Hij kan nauwelijks en slechts tijdelijk een ding kan zijn, als we hem wat lucht schenken en er een knoop in draaien. DD Trans savoureert en transformeert die onschuld. Hij verknoopt ze met de ondraaglijke lichtheid van een kitscherig schilderij. Hij koestert het stiekeme spel van een jongetje met vaders’ aansteker. In dat vrijblijvend experiment schuilt vaak de grootste melancholie. Hij verhit een rietje tot de twee bungelende helften van een traan. Een collectioneur verklaarde het werk ‘spannender dan Jaws’. Twee versmolten prikkers worden ‘b fifty 2’ gedoopt, een titel met de lading van een bommenwerper, voor een ding van een cent: atoomkunst, spanning vervat in het allerkleinste, tragedie op kousenvoeten…
Ontwaar ik in een kinderfiets, die we zo hopeloos ontgroeien, een soort nostalgie naar die onbevangen kijk? Ons donkere klavier staat op eindig, daar ontkom je niet aan. Met de leeftijd dampt het glas aan en sluipen nodeloos veel waarden en sérieux tussen ons en de wereld. Het werk van DD Trans oogt onooglijk licht, maar het is een volgehouden inspanning om de omgang met de dingen helder en pretentieloos te houden. En net in die kleine marge, die korte keten tussen zien en maken, schuilt het grootste rendement aan poëzie en tover.
een tekst door Frederik Van Laere