60 | Archive, images: vergetelheid / əˈblivēən
SHERVIN/E SHEIKH REZAEI
19/20.03.2022 - 30.04.2022
OPENING WEEKEND
Saturday 19.03.2022 | 2-9 pm
with a performance by Elisabeth Klinck at 7 pm
Sunday 20.03.2022 | 2-6 pm
with a performance by Elisabeth Klinck at 4 pm
Ligia Poplawska
Archive, images: vergetelheid/ əˈblivēən
The motion of waves, fragile and strong, becomes something to disappear into, yet still lingers the fear of disappearing.
Loose scribbles next to math–these two are far from an antithesis, as the stipe of seaweed navigates through ebbs and tides; the body of a flexible strand moving since Tonian times. It’s rather disturbing to witness a symbol of both strength and surrender.This mythological duality suggests a lurking challenge to the comforts of keeping things fixed.
Within our mind’s ecology, freezing certain concepts can easily feel natural–we sense the comfort of knowing answers, the pleasant settlement brought about by making a full sentence. We have need of history in its entirety, not to fall back into it, but to see if we can escape from it. In the work of Shervin/e Sheikh Rezaei, intimate experiences become visual scores, circles of memory-settlement as close to math as to spell-making. The scores, captured whether on water, paper, glass or concrete, are as if small-scale time tunnels, made to channel intentions, while questioning the strive for fixedness within constant ebb tides of existence. You might as well make the escape architecture yourself, securing the rhythm of falling apart, or making a simulation instead.
Fairly acknowledging entanglements, flexible in our own way, we control to stay alive, or so it feels. The works enact logic more than they are logic, or rather they are the unlogic logic that turns the discussions over logic’s priorities into a funnily moving strand of all-time. Seawaves, frozen within the body of concrete and paraffin, re-discover safety as disturbingly cold and artificial. The utopia of safety is the utopia of stand-still, no-exchange. Decomposition is inevitable; let’s work with the tragic and disconcertingly erotic loop in which decay means aliveness.
When the dialoguing shapes and textures quietly attempt to mummify what’s organic, they ironically come close to embracing the vulnerability of attachments. Submersed seaweed doesn’t cease to strive for movement, sheets of water turned into concrete still carry living particles and exchange ingredients with exhibition’s visitors. Here we are, ordering things untamable, with a pressing urge nevertheless. Do jellyfish sleep? Never or constantly?
These visual scores might be loveletters against dissolution as well as a pledge to give in. Bending the dates or writing down erotic experiences–staying alive is about acknowledging nuance. A human reflected in nature is a human hopelessly longing for self-preservation, while life itself longs for decay and dissemination into new forms. Window frames might be an architectural grid for change, but along with it comes the hint–change isn’t something outside. After all glass is sand mixed with limestone, heated into transparency–the sand once kissed by the jellyfish. In Shervin/e’s work flexibility, or even surrender, always dialogues with patterns for keeping track. Architectural formats are worlds only seemingly ready-made, full of slits for (in)sinuating metaphors.
Tectonic memories, layered but not quite solidified. A wish to be concrete and soak in water simultaneously. əˈblɪvɪən/, vergetelheid, is the state of being unaware or unconscious of what is happening around one. Water evaporates in time, the body of the jellyfish turns into thin air. The body is vulnerable without an isolating shell, yet so alive through the possibility of exchange.
Another day of a heavy head and a planetary breathing.
v., 1. to be forgotten: to fall into oblivion. to be forgotten; to yield to oblivion, to leave no memory of; to withdraw from oblivion, to wrest from it, to preserve the knowledge or memory of; 2.
Weronika Zalewska, 2022
Archive, images: vergetelheid/ əˈblivēən
Golfbewegingen, breekbaar en sterk, worden iets om in op te gaan, toch sluimert de angst om te verdwijnen.
Losse krabbels naast wiskunde - deze twee zijn verre van tegengesteld, zoals de stengel van zeewier die door eb en vloed navigeert; het lichaam van een flexibele stengel bewegend sinds Toniaanse tijden. Het is nogal verontrustend om een symbool van zowel kracht als overgave gade te slaan. Deze mythologische dualiteit suggereert een op de loer liggende bedreiging van het comfort van houvast.
Binnen de ecologie van onze geest kan het bevriezen van bepaalde concepten snel natuurlijk aanvoelen - we ervaren het comfort antwoorden te hebben, de behaaglijke voldoening die voortvloeit uit het vormen van een volzin. Wij hebben behoefte aan de geschiedenis in haar geheel, om er niet in terug te vallen, maar te zien of wij eraan kunnen ontsnappen. In het werk van Shervin/e Sheikh Rezaei worden intieme ervaringen visuele partituren, cirkels van herinnering-vestiging staan even dicht bij wiskunde als bij een betovering. De partituren, op water, papier, glas of beton vastgelegd, zijn als kleinschalige tijdtunnels, gemaakt om intenties te kanaliseren, waarbij ook het streven naar houvast in de constante eb- en vloedbewegingen van het bestaan in vraag gesteld wordt. Je kunt evengoed zelf de ontsnappingsarchitectuur maken, het ritme van uiteenvallen veiligstellen, of er een simulatie van maken.
In alle eerlijkheid verstikking erkennen, flexibel op onze eigen manier, controleren we om in leven te blijven, of zo voelt het toch. De werken oefenen logica, meer dan dat ze logica zijn, of beter gezegd, ze zijn de onlogische logica die de discussies over de prioriteiten van de logica verandert in een grappige, bewegende stam doorheen alle tijden. Zeegolven, bevroren in het lichaam van beton en paraffine, herontdekken veiligheid als verontrustend kil en kunstmatig. De utopie van veiligheid is de utopie van stilstand, geen uitwisseling. Ontbinding is onvermijdelijk; laten we werken met de tragische en verontrustend erotische lus waarin verval levenskracht betekent.
Wanneer de dialogerende vormen en texturen stilletjes het organische proberen te mummificeren, omarmen ze ironisch genoeg ook bijna de kwetsbaarheid van hechting. Ondergedompeld zeewier streeft voortdurend naar beweging, tot beton omgevormde waterbladen dragen nog steeds levende partikels en wisselen bestanddelen met de toeschouwers van de tentoonstelling uit. Hier zijn we dan, we rangschikken dingen die niet te temmen vallen, desondanks met een acute drang. Slapen kwallen? Nooit of voortdurend?
Deze visuele partituren zouden liefdesbrieven tegen ontbinding kunnen zijn, maar ook een gelofte om zich over te geven. Het verbuigen van data of het neerschrijven van erotische ervaringen - in leven blijven gaat over het erkennen van nuances. Een mens weerspiegeld in de natuur is een mens hopeloos verlangend naar zelfbehoud, terwijl het leven zelf naar verval en nieuwe verspreidingsvormen verlangt. Raamkozijnen zijn misschien een architecturaal raster voor verandering, maar daarmee komt ook de hint - verandering is niet iets dat van buitenaf komt. Glas is tenslotte zand vermengd met kalksteen, verhit tot transparantie - het zand dat ooit door de kwallen gekust werd. Shervin/e's werk gaat flexibiliteit, of overgave, steeds in dialoog met patronen om het overzicht te bewaren. Architecturale vormen zijn echter enkel schijnbaar kant-en-klaar werelden, ze zitten eigenlijk vol met spleten die (in)sinuerende metaforen doorlaten.
Tectonische herinneringen, gelaagd maar niet helemaal gestold. Een wens om tegelijkertijd beton te zijn en te weken in water. əˈblɪvɪən/, vergetelheid, is de staat van onwetendheid of onbewust zijn van wat er om ons heen gebeurt. Water verdampt mettertijd, het lichaam van de kwal verandert in ijle lucht. Het lijf is kwetsbaar zonder isolerend omhulsel, maar toch springlevend door de uitwisselingsmogelijkheden.
Weer een dag met zwaar hoofd en een planetaire ademhaling.
v., 1. vergeten worden: in de vergetelheid raken. vergeten worden; zich aan de vergetelheid overgeven, er geen herinnering aan overhouden; zich aan de vergetelheid onttrekken, eraan ontsnappen, de wetenschap of de herinnering eraan bewaren; 2.
Weronika Zalewska, 2022
> catalogus en prijzen op aanvraag