40 | Memorabilia
FILIP DUJARDIN
13.12.2018 - 09.02.2019
pictures by Ligia Poplawska
Filip Dujardin| Memorabilia
‘Memorial IV’ will take the central stage in Filip Dujardin’s first solo exhibition at Valerie Traan, MEMORABILIA. This photographic collage is part of the still expanding series ‘memorial’ in which Filip Dujardin interrogates art-historical archetypes and processes them into new compositions. Architectural fragments are lifted out of their respective time-zone and geographical contexts, and rebuilt in a new environment. By bringing widely diverse architectural elements together, Filip Dujardin compresses architectural art history and provokes unseen tensions to arise.
‘Memorial IV’ shows a ruin of waste with pieces, shards, clipped and crushed construction material. The image requires a moment of contemplation before we can deduce the improbability of its entirety. Chunks of succumbed 18th century row houses, crumbled full-marble Corinthian columns originating from a Greek temple, reinforcing steel of a modernistic high-rise with their concrete slabs and sunken windows are piled together to a concentrated whole in a pixel-ruin.
This exhibition solidifies an interplay between picture, collage and materiality. ‘Maybe photography has always been a detour for me to be able to come to the building,’ declares Dujardin. The material takes the overhand in this exhibition. Dujardin mines and slogs in his photographic rubble, cuts himself at the glass pieces and moves through the mountain of architectural fragments in order to wriggle out the exact piece needed. A bar of reinforcement steel that is bent over to a leg of a chair, the elected piece of marble that is being edged to fit into the concrete flat of the table, a crushed brick that is shaved to become part of a rock.
Cutting, pasting and then re-assembling, have become Filip Dujardin’s embodied practices, which forms the basis of both his photographic and sculptural work. Dujardin approaches Memorabilia in a similar way, but then in an earthlier manner, more grounded. Enclosed by his materials and tools, he surrenders himself to their essences. The materials are shattered, distorted and dissected before they are once again reconstructed and re-assembled. Filip Dujardin’s objects are built up from a wide range of unrelated materials, which he comprises and reforms. Dujardin’s sculptures and furniture then carry themselves with a similar art-historical density that renders his photographic work unique.
In MEMORABILIA, the debris form the pixels of Dujardin’s objects. A lamp, set up from a broken glass plate of 1m², a glass window of which the lines are drawn by the fall, and were the soldered back together by a thin line of lead. Concrete tables and chairs in which a slice of marble is fitted, as if it were a polished diamond which lights up rough concrete. During the work process, Dujardin remains loyal to the essence of his materials. His objects demonstrate how they react to their adaptations, and the abradings, bursts and imperfections remind us of the primal working processes of stonemasons, glasscutters and bricklayers. Filip Dujardin brings us in contact with the vulnerabilities of the materials that surround us. His works exposes the intimate relation between man and object, and it is exactly the demonstration of this intimate connection that makes that his objects speak to us with such intruding visual potency.
LH 2018
Filip Dujardin| Memorabilia
In Filip Dujardin’s eerste solotentoonstelling bij Valerie Traan, MEMORABILIA, zal ‘memorial IV’ een centrale rol spelen. Deze fotografische collage maakt deel uit van de nog steeds uitbreidende reeks ‘memorial’ waarbij Dujardin kunsthistorische archetypes bevraagt en verwerkt tot nieuwe composities. Architecturale fragmenten worden uit hun tijdfase en geografische context gelicht en herbouwd in een nieuwe ruimtelijke omgeving. Door elementen van verschillende architecturale origine samen te brengen comprimeert hij de architecturale kunstgeschiedenis en laat nieuwe spanningen ontstaan.
‘memorial IV’ toont een puinhoop van bouwafval met stukken, scherven, afgekapt en vermorzeld constructiemateriaal. Het beeld vraagt een moment van aandacht vooraleer de onwaarschijnlijkheid van het geheel zichtbaar wordt. Brokstukken van bezweken 18de eeuwse rijhuisjes, afgebrokkelde vol-marmeren Korintische zuilen afkomstig uit een Griekse tempel, wapeningsstaal van modernistische hoogbouw met hun betonlijsten en ingevallen ramen worden samen gestapeld tot een geconcentreerd geheel in de pixel-puinhoop. Een berg als restant of aandenken aan een gesloopte imaginaire constructie.
Deze tentoonstelling verstoffelijkt een wisselwerking tussen foto, montage en materialiteit. ‘Misschien is fotografie altijd wel al een omweg geweest om te kunnen bouwen’, verklaart Dujardin. In deze tentoonstelling neemt het materiële de overhand. Dujardin delft en ploetert in zijn fotografische stort, snijdt zich aan de glasscherven en beweegt zich door de berg van architecturale fragmenten om er net dat brokstukje onderuit te wurmen dat hij nodig heeft. Een staaf wapeningsstaal dat omgebogen wordt tot de poot van een krukje, een uitgekozen stuk marmer dat geslepen wordt en ingepast in de betonvlakte van een tafelblad, een vermorzelde baksteen die tot onderdeel van een rotsblok geschaafd wordt.
Knippen, plakken en re-assembleren is Dujardin’s lijfpraktijk die hij zowel in zijn fotomontages als in zijn sculpturaal werk hanteert. Voor Memorabilia doet hij dat op een gelijkaardige manier, maar dan aardser, gegronder. Dujardin staat in nauw contact met zijn materialen, kijkt deze recht in de ogen. Hij laat zich overleveren aan hun essentie, aan hun weerkracht en hardheid. Hij vermorzelt, ontleedt en vervormt vooraleer hij weer regenereert en re-assembleert. In zijn objecten vinden we hetzelfde comprimeren van materialen en vormen als in zijn fotomontages, waardoor ze dezelfde kunsthistorische gelaagdheid krijgen.
In Memorabilia zijn brokstukken de pixels van Dujardin’s objecten. Een lamp, opgezet uit een gevallen glazen plaat van 1m ², een glasraam waarvan de lijnen getekend werden door de val, en dan terug aan elkaar gesoldeerd met een dunne lijn lood. Betonnen tafels en krukjes waarin een plak marmer geslepen is, als een gepolijste diamant die de waarde van het ruwe betonnen grijs doet oplichten. Dujardin blijft tijdens zijn werkproces loyaal aan de essentie van zijn materialen. Zijn objecten tonen ons hoe deze op hun bewerking reageren en de schaven, barsten en imperfecties herinneren ons aan de oer-verwerkingsmethodes van de steenkapper, glassnijder en de metselaar. Filip Dujardin brengt ons in aanraking met de kwetsbaarheden van het materiële dat ons omringt. Zijn werken belichten de intieme relatie tussen mens en object, en het is net die fragiele band die ervoor zorgt dat zijn objecten ons met zo een indringende beeldende kracht toespreken.
LH 2018