VALERIE_TROOST, EEN NIEUWE GALERIE IN OOSTENDE

 

De nieuwe galerie valerie_troost opent haar deuren in de Hertstraat nr 9 te Oostende op 26 november 2023, met een duotentoonstelling van Charl van Ark en Sine Van Menxel. 

​

valerie_troost gallery ontwikkelt haar programma in samenspel met de Antwerpse valerie_traan gallery. Deze galerie, gesitueerd in het Antwerpse stadscentrum, werd opgericht in 2010. Galleriste Veerle Wenes, opgeleid als architect, startte haar loopbaan als tentoonstellingsmaker met de expositie Le fabuleux destin du quotidien in MAC’s Grand Hornu en Grand Hornu Images: een groepstentoonstelling over de betekenis en resonantie van zowel kunst als design in het alledaagse. In 2015 stelde ze op dezelfde plek Le labo des héritiers samen, over families van scheppers in zowel kunst, design als architectuur. Vandaag focust valerie_traan gallery voornamelijk op beeldende kunst. Maar de relaties tussen kunst, architectuur en het alledaagse, tussen het esthetische enerzijds en de verhalen, betekenissen, interacties en fricties die een maatschappij vormen anderzijds, blijven de leidraden van het galerieprogramma. 

 

Curator van valerie_troost gallery wordt Frank Maes. Hij is tevens artistiek leider van Emergent, een coöperatieve galerie in Veurne. Hij studeerde architectuur en kunstwetenschappen, werkte als curator in het S.M.A.K. en in Netwerk Aalst, doceerde in School of Arts Gent en LUCA School of Arts campus Brussel. Hij publiceert over beeldende kunst en bereidt een doctoraat voor aan de Universiteit van Amsterdam, rond het oeuvre van de Canadese kunstenaar Royden Rabinowitch. 

 

valerie_troost gallery besteedt bijzondere aandacht aan relaties die het kunstwerk aangaat met de ruimtelijke context waarin het getoond wordt en met de mensen en de dingen waarmee het die ruimte deelt. Een sterk beeld weet een aanstekelijke spanning op te wekken tussen concept en materie; tussen de concrete aanwezigheid van een werk en de wijze waarop dit de verbeelding prikkelt en mogelijke betekenissen kan genereren; tussen het alledaagse en het imaginaire; tussen hier-en-nu en elders. Het is precies deze spanning tussen het concrete en het imaginaire die we, op een heel specifieke, bijzondere wijze, zowel terugvinden in het oeuvre van Charl van Ark, als dat van Sine Van Menxel. 

 

Charl van Ark (°1951, woont en werkt in Enschede) maakt schilderijen waarin compositie of kleur nauwelijks een rol spelen. Cruciaal is de huid van het schilderij, en de wijze waarop de beleving van ruimte en licht in het werk een neerslag vinden. Persoonlijke, ogenschijnlijk onbeduidende anekdotes of toevalligheden – ‘kleine momenten’ - vormen motieven, die vanuit een verlangen om ze een duurzaamheid te verlenen, diverse keren herwerkt worden. Zelf gemaakte of gevonden foto’s, verzameld in een grote ‘plaatjeskast’, vormen dikwijls het uitgangspunt. De uiteindelijke beelden zijn het resultaat van een traag ontstaansproces, waarbij sommige werken pas na lange tijd tot hun uiteindelijke vorm komen. De laatste jaren zijn voornamelijk twee soorten schilderijen ontstaan. In de eerste soort bewerkstelligt een wit kader rond een fotografisch beeld een focus op “verstilling, stilstand, het blijvende, het onveranderbare,” dat haaks op de hedendaagse versnelling van het leven staat. Het centrale werk voor de tentoonstelling in valerie_troost gallery, getiteld Nachtlied, is hiervan een eminent voorbeeld. In andere werken gaat het daarentegen om het schilderij als deel van een (waargenomen) ruimte of, anders gezegd, eerder om het momentane waarnemen zelf. Het standpunt van de waarnemer in de ruimte en de wisselende lichtsituatie spelen hier een wezenlijke rol, het motief is minder belangrijk. Voor Charl van Ark vormt elke tentoonstelling ‘ een werk op zichzelf’. Daarover schrijft hij: “Elke tentoonstelling heeft als doel om met autonome werken in een onbekende ruimtelijke situatie spelend, tot vernieuwende en verrassende inzichten te komen. Werken genereren dan een (nieuwe) context. Soms pas ik opstellingen aan, om een achter en tussen de werken liggend concept (of een context) inzichelijker te maken. Dit confronteert me dikwijls met het vreemde in het werk zelf.”

 

Sine van Menxel (°1988, woont en werkt in Antwerpen) beoefent een heel concrete soort fotografie. Het fysieke, experimentele werk in de donkere kamer of ‘doka’ is in haar kunstpraktijk cruciaal. De reden om met een ogenschijnlijk gedateerd medium als analoge fotografie te werken, heeft niets met nostalgie te maken, maar met het verlangen om dit medium en zijn machinerie van binnenuit te verkennen en te bespelen, om er in dialoog mee te treden. Gezien dit werken ‘van binnenuit’ hoeft het niet te verwonderen dat ze, op een letterlijke, lichamelijke wijze, zelf soms in haar werk aanwezig is. De baadsters is een reeks van 5 foto’s, gemaakt kort na het begin van de eerste lockdown. Van een kort tevoren gemaakte reis had ze een paar negatieven bij, onder andere een van bovenuit genomen beeld van een zee. Ze heeft de vergroter en fotopapier op de vloer geplaatst, is zelf op het papier gaan zitten, en heeft zichzelf, in een aantal variaties, gedeeltelijk in het beeld geplaatst. Baadsters vormen een geliefd motief in de Westerse kunstgeschiedenis, maar evengoed zien we hier de universeel-menselijke, alledaagse activiteit van het zich wassen en verzorgen. Tegelijk verwijst het ook naar de processen in de spoelbak van de doka, met zijn eigen, materiële wetmatigheden: het fotopapier wordt ondergedompeld in water en daarna te drogen gehangen. Een ander exemplarisch werk bestaat uit 2 willekeurig uitgesneden ‘proefstrookjes’. Toen ze die vergeten proefjes vastnam, vond ze het mooi hoe deze toevallige uitsnijdingen van de afbeelding van een wolkenhemel die ruimte zonder begrenzingen ineens kadreerden. In de hoeken zijn witte cirkels te zien: waar magneten de proefstukjes op hun plaats hielden voor de belichting. De cirkels deden Van Menxel onwillekeurig aan iets denken: dat zonnen in kindertekeningen zich vaak in een hoek van het blad bevinden.

 

Op een heel intuïtieve wijze werd de beslissing genomen om deze twee kunstenaars samen uit te nodigen voor de allereerste tentoonstelling in valerie_troost gallery. Kunstwerken van Charl van Ark en Sine Van Menxel in deze plek samenbrengen, op een boogscheut van de zee – we kunnen bijna niet wachten om te zien wat er dan gebeurt. Is er een mooier begin denkbaar voor een nieuwe galerie?