56 | Sin Título
PHILIP AGUIRRE Y OTEGUI & JUAN AVILA
11/12.09.2021 - 16.10.2021
FINISSAGE with drinks Saturday 16.10.2021 | 2-6 pm in the presence of the artists
images by Ligia Poplawska
Sin Título | Philip Aguirre y Otegui & Juan Avila
_PHILIP AGUIRRE Y OTEGUI
“The exhibition is ‘Untitled’ because here I show works that originated without a predefined theme. In addition to the larger architectural and monumental works I work on, I felt the need to sculpt very spontaneously and intuitively. Referring to the ‘écriture automatique’ of the surrealists you could speak of the ‘sculpture automatique’”.
(Philip Aguirre y Otegui, 2021).
Philip Aguirre (°1961) is the sculptor of stillness. He prefers to make subtly stylised sculptures, which can nevertheless be robust and unruly. They are rooted in tradition and at the same time resolutely contemporary. Aguirre is sensitive to themes such as injustice and persecution; his work - which also consists of etchings and woodcuts - is a reserved plea for humanism and human dignity.
His ‘Matrasdrager’ (2001) was on display for years at Zaventem airport as a token of concern for the homeless and refugees. For the Dossinkazerne in Mechelen, he made a sculpture of a Jewish family
- man, woman and child - lying under a table: their hands intertwined. The title ‘15 August 1942, Lange Kievitstraat Antwerp’ refers to the raids on the
Jews during the Second World War. Since 2019, the campus of the Vrije Universiteit Brussel has been home to the ‘’Monument of Consolation’: a place of silence to commemorate deceased students. For Vluchtelingenwerk Vlaanderen, he made the etching ‘Mare nostrum’ in 2016: little boats that fill the entire Mediterranean Sea like coffins. Migration is certainly a theme close to Philip Aguirre’s heart. “My father was born in Bilbao. During the Spanish civil war, he fled to Belgium, like so many Spanish children, says Philip Aguirre. The family was not reunited until the end of the 1940s. Later, we often travelled with my father to the Basque country. On the way, we visited Paris and the Louvre, the castles of the Loire, Bordeaux, Burgos, and Segovia. My parents were both very interested in history and culture, my father’s interests were layered with political preoccupations. When I was six years old, I
visited the Prado: a fantastic experience”. How did that influence you?
“It pushed me in the direction of art. After my first year at the Academy of Fine Arts in Antwerp, I was allowed to visit an uncle in Argentina. His best friend was a good sculptor. At the same time, I
was confronted with Buenos Aires, a vast city with slums, completely different from the comfortable Antwerp. That experience left its mark on me. I started thinking about the role of art in this world. Art may not offer solutions, but it can be more than an aesthetic pleasure. Art has a responsibility in the world”.(Eric Rinckhout)
_JUAN AVILA
Juan Avila (1978) was born in Colombia
He moved to the United States in the 90’s
He currently lives and works in Ghent, Belgium. “Most of my work starts from the observation and reinterpretation of nature and my surroundings.
I aim to create a mental and physical space
where I explore time, memory, feelings, materiality and the imaginary; The canvas becomes a ludic scenario where anything is possible.
I am interested in the process of indertermination in painting, the exploration of pure color and its expressive properties.
My work is focused in the tension between substance and phenomenon, between essence and appearance; painting is always a process of starting over.”
“These paintings and drawings are based on the exploration of a pulse in my unconscious mind.
A rhythmic beat transformed into inner and outer images. I delve in this duality to bridge a dialogue between this two worlds and a visualization of my own aesthetic emerges. The finished work is not a concrete idea but the outcome of a process. I want to make painting relevant as an act, enjoyable and truthful.”(Juan Avila, 2021)
Sin Título | Philip Aguirre y Otegui & Juan Avila
_PHILIP AGUIRRE Y OTEGUI
“De tentoonstelling is ‘Ongetiteld’ omdat ik
hier werken toon die ontstaan zijn zonder een
vooraf gedefinieerd thema. Naast de grotere architectonische en monumentale werken waaraan ik werk, voelde ik de behoefte om heel spontaan en intuïtief te beeldhouwen. Verwijzend naar de ‘écriture automatique’ van de surrealisten zou je kunnen spreken van de ‘sculpture automatique’ (Philip Aguirre y Otegui, 2021).
Philip Aguirre (°1961) is de beeldhouwer van
de verstilling. Liefst maakt hij subtiel gestileerde sculpturen, die toch robuust en weerbarstig kunnen zijn. Ze zijn geworteld in de traditie en tegelijk resoluut hedendaags. Aguirre is gevoelig voor thema’s als onrecht en vervolging, zijn werk - dat
ook bestaat uit etsen en houtsneden - is een gereserveerd pleidooi voor humanisme en menselijke waardigheid.
Zijn ‘Matrasdrager’ (2001) stond jarenlang
op de luchthaven van Zaventem als teken van bezorgdheid voor daklozen en vluchtelingen. Voor de Dossinkazerne in Mechelen maakte hij een sculptuur van een joods gezin - man, vrouw en kind - dat onder een tafel ligt: hun handen verstrengeld met elkaar. De titel ‘15 augustus 1942, Lange Kievitstraat Antwerpen’ verwijst naar de jodenrazzia’s tijdens de Tweede Wereldoorlog. Sinds 2019 ligt op de campus van de Vrije Universiteit Brussel zijn ‘Monument van Troost’: een stilteplek om overleden studenten te herdenken. En voor Vluchtelingenwerk Vlaanderen maakte hij in 2016 de ets ‘Mare nostrum’: bootjes die als lijkkisten de hele Middellandse Zee vullen. Migratie is dan ook een thema dat Philip Aguirre na aan het hart ligt.
“Mijn vader is geboren in Bilbao. Tijdens de Spaanse burgeroorlog vluchtte hij naar België, zoals zoveel Spaanse kinderen’, zegt Philip Aguirre. ‘Het gezin werd pas eind jaren veertig herenigd. Later gingen
wij met mijn vader vaak op reis naar Baskenland. Onderweg bezochten we Parijs en het Louvre, de kastelen van de Loire, Bordeaux, Burgos en Segovia. Mijn ouders hadden allebei een grote historische
en culturele belangstelling, bij mijn vader was die
politiek gekleurd. Toen ik zes jaar was, heb ik het Prado bezocht: een fantastische ervaring.”
Hoe heeft je dat beïnvloed?
“Dat heeft me in de richting van de kunst
geduwd. Na mijn eerste jaar Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen mocht ik een oom in Argentinië gaan bezoeken. Zijn beste vriend
was een goede beeldhouwer. Tegelijk werd ik
daar geconfronteerd met Buenos Aires, een uitgestrekte stad met sloppenwijken, helemaal anders dan het comfortabele Antwerpen. Dat heeft mij erg getekend. Toen ben ik beginnen nadenken over de rol van kunst in deze wereld. Kunst kan misschien geen oplossingen bieden, maar wel meer zijn dan esthetisch genot. Kunst heeft een verantwoordelijkheid in de wereld.”
(Eric Rinckhout)
_JUAN AVILA
Juan Avila (1978) is geboren in Colombia.
Hij verhuisde naar de Verenigde Staten in de jaren ‘90. En na een passage in Parijs woont en werkt hij momenteel in Gent, België.
“Het grootste deel van mijn werk vertrekt vanuit
de observatie en herinterpretatie van de natuur en mijn omgeving. Ik streef ernaar een mentale en fysieke ruimte te creëren waarin ik tijd, geheugen, gevoelens, materialiteit en het denkbeeldige verken; het doek wordt een ludiek scenario waarin alles mogelijk is.
Ik ben geïnteresseerd in het proces van onbepaaldheid in het schilderen, de verkenning van pure kleur en de expressieve eigenschappen ervan.
Mijn werk is gericht op de spanning tussen substantie en fenomeen, tussen essentie en verschijning; schilderen is altijd een proces van opnieuw beginnen.”
“Deze schilderijen en tekeningen zijn gebaseerd op de verkenning van een hartslag in mijn onbewuste geest.
Een ritmische beat getransformeerd in innerlijke en uiterlijke beelden. Ik duik in deze dualiteit
om een dialoog tussen deze twee werelden te overbruggen en zo ontstaat een visualisatie van mijn eigen esthetiek. Het voltooide werk is geen concreet idee maar het resultaat van een proces. Ik wil schilderen relevant maken als een handeling, plezierig en waarachtig”(Juan Avila, 2021).