Kunst doet iets ongekends verschijnen. Voordat het kunstwerk bestaat, is er geen inhoud die "uitgedrukt" moet worden. De gebeurtenis zelf, die eerst wordt opgeroepen in het materiaal, in de vorm, in de kleur, is de inhoud. Kunst, als zintuiglijk worden, als gevoelsmatig denken, opent altijd nieuwe openingen. Schepping en orde, systeem en vrijheid, traditie en uitvinding, kleur en vorm zijn misschien tegenstellingen die noodzakelijk zijn voor het denken, maar die altijd overwonnen moeten worden. En dat is precies wat er gebeurt in de tentoonstelling kajetan bij valerie_traan.

Hier wordt de scheiding tussen poëtische en geometrische verwijzing naar de wereld weerspiegeld, gecorrigeerd, ondermijnd. Radicaal en vrij testen de hier verzamelde kunstenaars met hun werken de mogelijkheden van de non-figuratieve kunst, haar soevereiniteit, haar autonomie, en juist daardoor stellen ze de grote vragen die deze begrippen met zich meebrengen in het licht.

Zelfs de titel van Shila Khatami's werk Damage Line verwijst naar verbinding en breuk. Hier ontmoeten expressief gebaar en sobere reductie, dynamisch aangebrachte verf en transparante, heldere kleursporen, die door richtingsveranderingen, overlappingen, hun eigen wil, het beeldoppervlak omvormen tot een meerlagige structuur die verschillende vocabulaires, hun traditie, hun expressief vermogen met elkaar laat communiceren. Dit schilderij overdrijft schijnbare of werkelijke tegenstellingen, creëert ambivalenties en voert ze uit als schilderkunstige gebeurtenissen. Tegelijkertijd wordt de inherente kracht van de schilderkunst hier belicht als het samenspel van materialiteit en transcendentie, vorm en energie.

Beeldhouwen en tekenen, ruimte en oppervlak gaan een verrassende relatie aan in de grote houten sculpturen en assemblages van Harry Leigh. Ook deze werken spelen met fundamentele polariteiten - en de beweging in het tussenliggende: Lichtheid en zwaarte, mobiliteit en stilte, materiaal en transparantie, idee en lichaam, constructie en emotie. In deze ruimtelijke structuren lost de identiteit van sculptuur en volume op. De ruimte is niet langer de andere kant van de sculptuur, maar wordt erin opgenomen, een constituerend bestanddeel. In het samenvoegen, in het openen en sluiten, in het spel tussen volheid en leegte, sierlijkheid en massa, worden steeds nieuwe facetten en gezichtsveranderingen mogelijk voor de op het eerste gezicht zo eenvoudige structuren, een multi-visie die wordt bereikt in de vorm en in het materiaal, zijn oorsprong en in het maken.

Ook in het werk van Erich Reusch is de ruimte een essentiële actor en een troef; zijn reliëfs zijn ook een overgang tussen oppervlak en ruimte. In het zicht keren de reliëfs zich naar de toeschouwer en dit dubbele karakter van het zien opent tegelijkertijd een dimensie van tactiliteit en gevoel die de eigenaardige paradox van de waarneming overstijgt en invult: Vrijelijk en met verve maakt Erich Reusch de aloude opvatting van reliëf als relatie van oppervlaktebeweging tot dieptebeweging, en dus van de tweede dimensie tot de derde, geschikt voor het heden. Zijn objecten leiden zo rechtstreeks naar de gespannen relatie tussen lichaam en wereld, die schommelt tussen waarneming en tastzin. In hun beschouwing staat men nooit stil, net zoals de opstelling van de onderdelen speels-constructief kan worden geconfigureerd als veranderlijke, tijdelijke opstellingen, en in de verschillende opstellingen in staat zijn de ruimte uit te rekken, samen te trekken, los te maken en te concentreren.

De fijne tekeningen van Haleh Redjaian combineren lijnrasters en oppervlak, kleur en tekening en hun spel en tegenstrijdigheid. Rasters vormen systemen van orde en behoren tot de categorie van structuren met regelmatigheden waaruit zij zijn opgebouwd. Zij zijn wet en schijn, object en concept. Het raster, dat het onderwerp van de afbeelding wordt, werd geïnterpreteerd als een model van het zelfverwijzende moderne kunstwerk dat naar niets buiten zichzelf verwijst, als een plaats van stilte. Haleh Redjaian reflecteert en ondermijnt deze definitie van het raster (en van avant-gardistische kunst). Herhaling en afwijking, regel en regelbreking zijn er tegelijkertijd. Het zijn juist de kleine verstoringen (zoals ook te vinden in antieke tapijten of ornamenten), de modicum van tegenspraak en de tegengestelde beweging van lijn en kleurvlak en hun superposities die visuele sprongen creëren en het strenge kader in een subtiel evenwicht brengen met een eigenzinnige ondoorgrondelijkheid.

Ook in de picturale objecten van Elisabeth Vary wordt het strikte of-of een of-of. De tegenstellingen van schilderij en object worden een fragiele eenheid, die echter niet zomaar synthetiseert, maar de respectieve mogelijkheden openhoudt. Kleuren en vormen betreden het toneel en openen een pingpong van geven en nemen, van wisselende verrijking van de verschillende vocabulaires en dus een gelaagde blik. De objecten, onregelmatig gevormde stereometrische kartonnen lichamen, worden als het ware verbeeldingsvol geladen door hun kleurrijke accentuering, waarbij ook het schilderij in onorthodoxe vrijheid verschijnt, zich mag uitspreiden van woekerende overvloed tot monochroom, terwijl de gebouwde objecten als het ware een constructieve verankering van de schilderkunstige razernij vormen. Feitelijkheid, materialiteit en verbeelding zijn - bijna in paradox - gelijktijdige momenten van waarneming: sculptuur en kleur vormen hier vitale metamorfoses van de een naar de ander, versmolten tot een dynamische ruimtelijke structuur. De schilderkunst ontmoet en beïnvloedt de beeldhouwkunst, de genres interpenetreren, communiceren en verlichten elkaar afwisselend - en hun ruimte.

Ook in de picturale structuren van Jan Wawrzyniak, die zijn opgebouwd uit witte, grijze en zwarte lijnen en vlakken, wisselen ruimtelijke en vlakke waarneming elkaar af. Met weinig basiselementen, met een gereduceerd palet, in de schommeling tussen helderheid en stabiliteit en de voortdurende terugtrekking daarvan. Juist in de reductie tot enkele elementaire creatieve middelen, tot lijn en geometrische vorm, die in ondoorzichtig houtskoolzwart op de geprimerde katoenen stof drijven, zijn deze werken grenspassages die de realiteit van het beeld, zijn geheel van regels, zijn visueel gebeuren aftasten. Elk werk drukt uit waar het over gaat. Concept en uitzicht, rationaliteit en intuïtie, perspectief en a-perspectief sluiten elkaar hier niet uit, maar staan in een oscillerende, abysmatische relatie. Ordeningen van het zichtbare en de provisionaliteit van elke orde komen uit deze werken naar voren - steeds opnieuw. De zekerheid van de geometrie wordt verbroken in de contemplatie, de eenvoudige vorm staat in contrast met de complexiteit van de ervaring ervan. Intensiteit hoeft niet melodramatisch te zijn.

In deze tentoonstelling worden de voorwaarden van de verschijning een avontuur van het zien, maken het zien mogelijk en reëel.

*Paul Valéry, Eupalinos, of de Architect, in: The collected Works of Paul Valéry, Vol. IV, Princeton 1956, p. 121