Victoria Adam
“If you do not have a password, you will need a password (1-7)”, 2021 &
“Untitled (rozen)”, 2021
Er maken twee werken van Adam deel uit van ‘TRACES of the future’. ‘If you do not have a password, you will need a password (1-7)’ bestaat uit een reeks van zeven plaasteren schelpen die gekleurd werden met producten uit Adams dagelijkse omgeving. Deze fragiele werkjes refereren aan de (kunst)historische symboliek van schelpen, als tekens van vrouwelijkheid, vruchtbaarheid en schoonheid. Door het vervangen van de verwachte parel door een spiegel, alludeert Adam op hedendaagse compacte handspiegels, maar ook surveillance-technologie. Wat ze reflecteren is zowel het zelfbeeld van de gretige bezoeker, maar ook hun eigen perspectief op de ruimte. Hoe ze zich verhouden tot elkaar, hun constellatie, werd dan ook precies vastgelegd, verspreid over de verschillende verdiepingen van de galerie. Daarnaast is ook ‘Untitled (rozen)’, een opvallend onopvallende muurtekening, te ervaren beneden. Het werk speelt via de reukzin in op de door mensen gesynthetiseerde natuur. In de loop van de tentoonstelling zal het werk steeds subtieler herkenbaar zijn, een zwevend spoor van wat ooit was.
BC Architecten
“QWS, AL-R, AL-IDE, BRU, BRU-N", 2020
Hun uitgebreide kennis van en ervaring met materialen zoals hout, natuursteen, en ook aarde, haalde BC uit veelvuldig proefondervindelijk onderzoek. Bij het ontwikkelen van materialen in laboratoria laten ze hun prototypes ook testen op druk. De gebroken, mislukte tests verschaffen telkens weer nieuwe informatie waar verder mee aan de slag gegaan kan worden - hoe harder ze falen, hoe meer ze vertellen zelfs. Deze overblijfselen vormen dan ook belangrijke mijlpalen in het creatieproces, en hebben ook op zich een esthetische kwaliteit. De verschillende kleurschakeringen komen voort uit andere manieren van mengen en belichting door de zon tijdens het droogproces. In de expo worden enkele reeksen van deze ‘Milestones’ getoond, als sporen van een afgelegd traject, in al hun feilbaarheid en schoonheid.
Het werk werd ontwikkeld als onderdeel van Atelier Luma / LUMA Arles, in nauwe samenwerking met Assemble.
Clarisse Bruynbroeck
“Veerle’s tools are on the table”, 2021
Voor ‘TRACES of the future’ verenigt Bruynbroeck haar artistieke praktijk met haar professionele tewerkstelling bij valerie_traan gallery. Als jarenlange assistente putte ze uit haar mentaal archief van tentoongestelde werken om tot een geheel eigen selectie te komen. Van deze impactvolle werken maakte ze uit haar geheugen geabstraheerde miniatuurversies. De kleinschalige sculpturen in gepolijst messing fungeren als eerbewijs, en refereren zo ook aan klassieke votiefbeelden. De installatie van Bruynbroecks werk, achter het dromerige gordijn, benadrukt de etherische sfeer van het herinneren en van de diffuse sporen die sommige beelden achterlaten.
Ignace Cami
“Hotspot”, 2021
Het is precies ook op dat snijvlak dat zijn ‘Hotspot’ begrepen kan worden. Het nieuwe, in-situ werk vertrekt vanuit het idee dat deze specifieke, prominente plek in de tentoonstellingsruimte de verhalen van alle kunstwerken die hier de afgelopen tien jaren getoond werden, herbergt. Het is hun relaas - hoe persoonlijk geïnterpreteerd, gebrekkig herinnerd, fragmentarisch doorverteld ook - dat hun presentatie overleeft. Met ‘Hotspot’ speelt Cami op die meerlagige vertellingen in. Hij maakte van dertien werken die hier eerder getoond werden summiere beschrijvingen. Deze nieuwe taalkundige representaties prikkelen de verbeelding, en tonen zo tegelijk de kracht, maar ook de onmacht van taal in al haar ambiguïteit aan. Die ontoereikendheid spreekt ook uit hun vorm. Cami balde de beschrijvingen, die hij door galeriehouder Veerle Wenes liet schrijven in haar sierlijke handschrift in vulpen, tot proppen. Als referentie aan gefaalde probeersels blijven ze desalniettemin, nadat ze door bezoekers gelezen worden, op de hotspot van de galerie liggen, verheven tot finale, fragiele kunstwerken.
Ralph Collier
“Day and Date Release #4: L’anglais sans peine”, 2021
Voor deze tentoonstelling maakte Collier een nieuw werk in zijn reeks ‘Day and Date Release’. Vertrekkende vanuit een context-specifieke datum, breekt hij de zogezegde feitelijkheid van historische gebeurtenissen open om er zelf fictie aan toe te voegen. In het kader van het tienjarig bestaan van valerie_traan gallery blikte hij terug op haar oprichtingsdatum, 26 november, en kwam zo bij de geboortedag van toneelschrijver Eugène Ionesco uit. Collier liet voor zijn werk twee trouwringen maken, als schijnbare aanvulling op de onlogische wending in Ionesco’s eerste toneelstuk ‘De kale zangeres’. In dit absurdistische stuk veronderstellen meneer en mevrouw Martin ergens halverwege dat ze, gezien hun gedeelde leefomstandigheden, ook getrouwd zijn. In de ringen liet Collier dan twee willekeurig gekozen zinnen uit de Assimil Business Engels-Nederlands graveren, als referentie naar Ionesco die inspiratie vond in de onzinnige dialogen van de Assimil waarmee hij zichzelf Engels probeerde te leren. De frases worden naast elkaar getoond, als waren ze in dialoog, maar houden geen steek en dienen zo dus vooral, in analogie met Ionesco, om aan te tonen hoe mensen naast elkaar kunnen praten. De ringen, hun gegraveerde zinnen zonder duidelijk begin en einde en hun cirkelvormige beweging verwijzen dan weer naar de oneindige ‘loop’ waarin ‘De kale zangeres’ geschreven is. De verwachte symbolische waarde van de objecten lijkt dan ook haaks op hun achterliggende betekenis te staan.
Babs Decruyenaere
“Mobile #065”, 2020
“The Unbearable Lightness of a Poem”, 2020
In ‘TRACES of the future’ toont Decruyenaere een hangende mobile. Deze sculpturale vertaling van haar vormentaal vat hoe het kleine en het grote intrinsiek met elkaar verbonden zijn. Onderhevig aan wisselende omgevingsfactoren creëert de mobile telkens opnieuw een willekeurige constellatie, een kosmos toevertrouwd aan toeval. Daarnaast is ook de reeks ‘The Unbearable Lightness of a Poem’ te zien. Voor dit werk, vervaagt ze steeds stelliger de regels van een gedicht, en daarmee ook de sporen van de ontmoeting met de dichter. De zinnen lijken enerzijds te zweven in het ijle van het papier, maar zijn anderzijds hardhandig weggekrast of ingekrast. De pijnlijke luchtigheid zet vraagtekens bij de (zelf)bescherming die abstractie kan bieden.
DRDH Architects
Door de geldende maatregelen tegen de verspreiding van het coronavirus in België en het Verenigd Koninkrijk, was het voor DRDH Architects onmogelijk hun geplande site-specifieke interventies in de galerie uit te voeren.
DRDH Architects werd opgericht in 2001 door Daniel Rosbottom (b. 1969, GB) en David Howarth (b. 1967, GB) in Londen. Als internationaal georiënteerde studio werken ze aan projecten in het Verenigd Koninkrijk en daarbuiten, met meerdere projecten in België. Hun gerenommeerde praktijk leverde hen onder andere de Riba Award for International Excellence (2016) op en nominaties voor de Mies van der Rohe Prize (2016-17), Architizer A+ Awards (2016), en BSI Swiss Architecture Award (2016). Hun werk was onder meer te zien op de Chicago Architecture Biennial (2017), Royal Academy Summer Exhibition (2010), Shenzhen & Hong Kong Bi-city Biennale of Urbanism\Architecture (2009), Art Basel (2009) en in de belangrijkste architectuurmagazines.
Benedikt Terwiel
"Verlauf: Karl-Marx-Strasse 60 – Oranienstrasse 38”, 2021 & “a plot turn”, 2020
Via een oude Berlijnse draaierij kwam Terwiel in het bezit van houten prototypes van verschillende trapspijlen uit typisch negentiende-eeuwse Berlijnse ‘Gründerzeit’-woningen. In een poging de grote variëteit aan vormen te classificeren, vertelde de draaier hem dat de versierde spijlen voornamelijk gebruikt werden voor het ‘Vorderhaus’ (het huis aan de straatkant), de iets simpelere varianten voor het ‘Hinterhaus’ (het achterhuis) en de meest gewone stukken voor de ‘Seitenflügel’ (de zijvleugel). De visuele vormen vallen in hun schakeringen dus samen met een sociale rangorde. In zijn installatie geeft Terwiel deze gradaties weer, maar koppelt hij ze ook aan een fysiek verloop. Elk prototype hoort namelijk bij een Berlijns adres, waardoor er een concrete route ontstaat. De negatieve afdruk van de spijlen draagt bij aan het idee dat ze als spoken, als sporen getuigen van een eerdere aanwezigheid.
Unfold x Liam Reeves
“Grid Study #2”, 2021
Unfold werkte eerder samen met Reeves: twee van zijn kleine amorfe glasvormen werden gebruikt voor de bureaulampen in Unfolds bekende ‘Skafaldo’ reeks. Een derde, grotere vorm integreerde Unfold nu voor ‘Grid Study #2’ in een geometrische structuur bestaande uit nylon connectoren en papieren staafjes. De “glasbubbel” werd eerst in 3D gescand; de software vertaalde vervolgens die digitale vorm naar een grid dat het glas het beste omsluit. Op relatief rudimentaire wijze wordt het glas zo dus genest in de rigide constructie. Zoals de titel doet vermoeden, is dit werk een stap in de ontwikkeling van objecten die tools en concepten combineren uit verschillende recente projecten, waarbij voorwerpen ondersteund werden door gelijkaardige “stellages”.