81 | Tina Gillen
THE PLACES WE CARRY
a solo exhibition by Tina Gillen
13.09.2025 - 25.10.2025
Saturday 13.09.25 _ 2 - 7 pm opening drinks in the presence of the artist
pictures by Davide Pastore
Tina Gillen
The Places We Carry
In Tina Gillen's work, space is rarely neutral. Her paintings bear traces of landscapes, structures, objects and moods, but they cannot be easily interpreted. They evoke a sense of closeness and, at the same time, distance. They elicit recognition and, at the same time, a strangeness that needs no explanation. Gillen does not construct explanatory images, but paints situations that are in motion, spatially, psychologically, inwardly.
The exhibition “The Places We Carry” is based on the idea that a landscape is not only something external, but also a carrier of inner time. Gillen's paintings often arise from observations of the environment, near or far, but those observations are never purely visual. They are coloured by memory, dreams, current events and emotion. In her practice, personal images, news flashes, intuitive impressions and mental projections overlap. They permeate the painting process, but without taking centre stage. The paintings remain silent about their origins; they breathe suggestion.
The work is often interpreted in terms of simplification, extraction or formalism, but that does not do justice to the vulnerable layer that lies beneath the image construction. Gillen does not use image fragments as a method, but as a catalyst for presence. Painting is not a translation, but a form of attention. Each work is a snapshot of something that cannot be captured: a mood, a sensation, a transition.
The title “The Places We Carry” refers to the way in which we not only inhabit space, but also carry it with us. Some places, tangible or mental, nestle in our memory, leave their mark, return at unexpected moments. These places are not unambiguous. They can evoke both security and unrest, be both collective and extremely personal. Gillen's recent practice increasingly moves along that boundary: between the private and the shared, the visible and the intangible, the current and the inner.
Although her work is not explicitly political, the world seeps in through her involvement in global movements: migration, loss, displacement, memory. The mourning of personal losses, like a silent undercurrent, has also fuelled her work recently. But never as a theme. Rather as a shift in tone, in resonance, in the way the image breathes.
In “The Places We Carry”, painting is not only a carrier of form, but of presence. A place where distance and proximity coincide, and where space is created for what lingers, what does not need to be resolved.
Tina Gillen
The Places We Carry
In het werk van Tina Gillen is ruimte zelden neutraal. Haar schilderijen dragen sporen van landschappen, structuren, objecten en stemmingen, maar ze laten zich niet zomaar lezen. Ze wekken een gevoel van nabijheid op, en tegelijk van afstand. Ze roepen herkenning op, en tegelijk een vreemdheid die niet benoemd hoeft te worden. Gillen bouwt geen verklarende beelden, maar schildert situaties die in beweging zijn, ruimtelijk, psychologisch, innerlijk.
De tentoonstelling “The Places We Carry” vertrekt vanuit het idee dat een landschap niet alleen iets uiterlijks is, maar ook een drager van innerlijke tijd. Gillen’s schilderijen ontstaan vaak vanuit waarnemingen van de omgeving, dichtbij of veraf, maar die waarnemingen zijn nooit louter visueel. Ze zijn gekleurd door herinnering, droom, actualiteit en emotie. In haar praktijk schuiven persoonlijke beelden, nieuwsflitsen, intuïtieve impressies en mentale projecties over elkaar heen. Ze doordringen het schilderproces, maar zonder centraal te staan. De schilderijen blijven stil over hun oorsprong, ze ademen suggestie.
Het werk wordt vaak gelezen in termen van vereenvoudiging, extractie of formalisme, maar dat doet geen recht aan de kwetsbare laag die onder de beeldconstructie ligt. Gillen gebruikt beeldfragmenten niet als methode, maar als aanzet tot aanwezigheid. Schilderen is geen vertaling, maar een vorm va aandacht. Elk werk is een momentopname van iets dat niet kan worden vastgezet: een stemming, een gewaarwording, een overgang.
De titel “The Places We Carry” verwijst naar de manier waarop we ruimte niet alleen bewonen, maar ook meedragen. Sommige plaatsen, tastbaar of mentaal, nestelen zich in ons geheugen, laten afdrukken na, keren terug op onverwachte momenten. Die plekken zijn niet eenduidig. Ze kunnen zowel geborgenheid als onrust oproepen, zowel collectief als uiterst persoonlijk zijn. Gillen’s recente praktijk beweegt zich steeds meer op dat grensvlak: tussen het particuliere en het gedeelde, het zichtbare en het ongrijpbare, het actuele en het innerlijke.
Hoewel haar werk niet expliciet politiek is, sijpelt de wereld binnen via haar betrokkenheid bij globale bewegingen: migratie, verlies, ontheemding, herinnering. Ook de rouw om persoonlijke verliezen, als een stille onderstroom, heeft haar werk recent gevoed. Maar nooit als thema. Eerder als een verschuiving in toon, in resonantie, in de manier waarop het beeld ademt.
In “The Places We Carry” is de schilderkunst niet enkel een drager van vorm, maar van aanwezigheid. Een plek waar afstand en nabijheid samenvallen, en waar ruimte ontstaat voor wat blijft hangen, wat niet opgelost hoeft te worden.