Art Antwerp 2025
Jan van Rijswijcklaan 191
2020 Antwerp
OPENING DAY
Thursday 11 December 2025
Preview | 11am – 4pm
Vernissage | 4pm – 9pm
PUBLIC DAYS | 11am – 7pm
Friday 12 December 2025
Saturday 13 December 2025
Sunday 14 December 2025
WALL OF SHAME
with Philip Aguirre, Fernanda Fragateiro, Peter Morrens, Sven ‘t Jolle, Thomas Bogaert, Benoît Felix, Emmanuelle Quertain, Hester Oerlemans, Geert Goiris, Wim Catrysse, Miles Fischler, Frederik Lizen, Narcisse Tordoir, Thé van Bergen, Ante Timmermans and more
With this wall we add our voices to the growing global call to strive for justice and peace worldwide.
Silence is no longer an option!
It is the gallery’s intention to donate its share of any potential sales of works from this project at the fair ART ANTWERP to organizations with a social purpose.
Each artist will personally choose the organization to which this share will be allocated. In this way, the artist receives the same compensation as usual, while maintaining the freedom to decide where, in his or her view, support is most urgently needed.
WALL OF SHAME
For months now, we have been receiving daily images of horrific injustice from Palestine. They come with a twofold sense of powerlessness. Not only do we, as viewers, feel powerless when confronted with the unlivable and inhumane reality in Palestine. The images themselves also seem to have become powerless by now: however undeniable they may be, they still have not led to a widely shared, meaningful, and political response to the genocidal violence in the region. This apparent powerlessness of current images has nothing to do with a lack of truthfulness, nor with a complexity that would surpass all representation. These images are all too real, and there is nothing complex about civilians being shot to pieces, starving children, destroyed cities, and endless streams of refugees.
Wall of Shame brings together artists who continue to commit themselves to the power of images, even when they do not immediately result in collective action or political intervention. For such images, too, can make a difference. There are several reasons for this.
First, there is an unexpected strength in showing one’s own powerlessness: an image, even an artistic image, is not a direct political intervention. Art can certainly inspire political action or call for social engagement, but it is something fundamentally different. Since its earliest beginnings, art has been associated with poiesis, or ‘construction,’ the making of something new. In doing so, the distance to the world in its current state is not denied but made visible, even when the awareness of that distance, and of our inability to change the world, inevitably gives rise to a sense of shame. Thus even the most powerless images can speak with a strong call to action.
Moreover, every successful work of art brings into being something non-real. This does not mean that making art is a gratuitous or illusory, let alone deceitful activity. On the contrary, the very act of creating can be an act of resistance, even when what is created is unmistakably ‘only’ an image. The French philosopher Gilles Deleuze called this ‘the power of the false’ and added that images ‘can restore our faith in the world.’ In one of his notebooks, the Belgian-Mexican artist Francis Alÿs also asks the following: ‘What does it mean to make art when Nimrud and Palmyra are destroyed? When the logic of ISIS is that ‘one must destroy in order to exist,’ does this mean that we must create in order to survive?’ Many of the artists in Wall of Shame are likely inclined to answer that question positively. A good artist continues to search for the radically new and the completely other, even in a world full of conflict and destruction. Their embrace of the unreal, the semblance, and the ‘image’ can even serve as tangible proof that the logic of destruction has not had the final word.
In short: the stubborn act of ‘continuing to create’ can lend an artwork a societal relevance that no longer has anything to do with a normative position. Good artists acknowledge that they, too, have no external vantage point from which a clear path for moral action or social insight might emerge. They situate themselves at the still point of the turning world—and not beside, above, or behind this turbulent world. They venture into the heart of chaos, even conflict, yet nonetheless remain standing by placing against it, time and again, an act of creation…
text by Stéphane Symons
autor and professor cultural philosophy and aesthetics at the Higher Institute of Philosophy at KULeuven.
WALL OF SHAME
Al maandenlang bereiken ons vanuit Palestina op dagelijkse basis beelden van gruwelijk onrecht. Ze gaan gepaard met een tweevoudig gevoel van machteloosheid. Niet alleen wij voelen ons, als kijker, machteloos wanneer we geconfronteerd worden met de onleefbare en onmenselijke realiteit in Palestina. Ook de beelden zelf lijken intussen wel machteloos te zijn geworden: hoe onloochenbaar ze ook mogen zijn, ze zijn nog steeds niet uitgemond in een globaal gedragen, betekenisvolle en politieke respons op het genocidaire geweld in de regio. Die schijnbare machteloosheid van de beelden uit de actualiteit heeft niets te maken met een gebrek aan realiteitswaarde, of met een te grote complexiteit die elk representatie overstijgt. Deze beelden zijn maar al te reëel en er is heus niets complex aan kapotgeschoten burgers, uitgehongerde kinderen, vernietigde steden en ellenlange vluchtelingenstromen.
Wall of Shame brengt kunstenaars samen die blijvend inzetten op de kracht van beelden, zelfs wanneer die niet meteen resulteren in collectieve actie of politiek ingrijpen. Want ook dergelijke beelden kunnen een verschil maken. Daar zijn verschillende redenen voor.
Vooreerst schuilt er een onvermoede sterkte in het laten zien van de eigen machteloosheid: een beeld, ook een artistiek beeld, is geen rechtstreekse politieke interventie. Kunst kan weliswaar politiek handelen inspireren of oproepen tot sociaal engagement, maar het is iets wezenlijk anders. Sinds haar vroegste ontstaan wordt kunst in verband gebracht met poiesis, ofwel ‘constructie’, het maken van iets nieuws. Daarbij wordt de afstand tot de wereld in haar huidige gedaante niet miskend maar zichtbaar gemaakt, ook wanneer het besef van die afstand, en van ons onvermogen om de wereld te veranderen, onvermijdelijk aanleiding geeft tot een gevoel van schaamte. Zo kunnen zelfs de meest machteloze beelden een krachtige oproep tot actie vormen.
Bovendien roept elk geslaagd kunstwerk iets niet-echts in het leven. Dit betekent geenszins dat het maken van kunst een gratuite of illusoire, laat staan leugenachtige bezigheid zou zijn. Integendeel, van het creëren zelf kan een daad van verzet uitgaan, zelfs wanneer wat er gecreëerd wordt onmiskenbaar slechts een ‘beeld’ is. De Franse filosoof Gilles Deleuze noemde dit ‘de kracht van het valse’ en voegde eraan toe dat beelden‘ons vertrouwen in de wereld kunnen herstellen.’ In een van zijn notaboekjes vraagt ook de Belgisch-Mexicaanse kunstenaar Francis Alÿs zich het volgende af: ‘Wat betekent het om kunst te maken wanneer men Nimrud en Palmyra vernietigt? Wanneer de logica van IS is dat ‘men moet vernietigen om te bestaan’, betekent dit dan dat we moeten creëren om te overleven?’
Wellicht zijn heel wat van de kunstenaars uit Wall of Shame geneigd om die vraag positief te beantwoorden. Een goed kunstenaar blijft op zoek gaan naar het radicaal nieuwe en het totaal andere, zelfs in een wereld vol conflict en vernietiging. Hun omarming van het niet- echte, de schijn en het ‘beeld’ kan daarbij zelfs als tastbaar bewijs gelden dat de logica van destructie dan toch niet het laatste woord heeft gekregen. Kortom: het koppige ‘blijven creëren’ kan een kunstwerk een maatschappelijke relevantie verlenen die nu niets meer te maken heeft met een normatieve positie.
Goede kunstenaars geven aan dat ook zij geen extern gezichtspunt hebben van waaruit een duidelijk pad voor moreel handelen of een maatschappelijk inzicht zou kunnen oplichten. Zij situeren zich at the still point of the turning world en niet naast, boven of achter deze woelige wereld. Zij wagen zich in het hart van chaos, zelfs conflict, maar houden zich niettemin staande door er, steeds opnieuw, een scheppingsdaad tegenover te plaatsen…
tekst van de hand van Stéphane Symons
autor and professor cultural philosophy and aesthetics at the Higher Institute of Philosophy at KULeuven.