_Geboren 1969, Innsbruck, Oostenrijk

Woont en werkt in Antwerpen, België

​

Izabel Angerer sluit haar catalogus, voor de tentoonstelling Traces and Echoes, af met de volgende zin door Herakleitos: ‘No man ever steps into the same river twice, for it is not the same river and he is not the same man’. Deze zin vormt de leidraad in het werk van Izabel Angerer dat bij Valerie Traan Gallery tentoongesteld wordt. Routine, een herhaalde handeling, wordt de basis voor haar werken. Een shift in deze herhaling geeft het blad de speling en de vrijheid om te evolueren naar een schijnbare oneindigheid op papier. Een oneindigheid die in de ogen van Izabel een finaal eindpunt kent. Ze kent haar grenzen, alsook die van het werk, al vindt ze het niet erg om soms even op die grens te moeten balanceren.

Traces

Izabel Angerer heeft haar opleiding schilderkunst naast zich neergelegd en stapt bewust weg van het vertellend werk. Ondanks het werken zonder narratief is de schrik van het witte blad Izabel ongekend. Het maken van sporen voelt heel natuurlijk aan en geeft haar de mogelijkheid om de controle los te laten. Vertrekkend vanuit een raster gebruikt ze verscheidene technieken om een ritme te creëren in de opeenvolgende handelingen. Deze handelingen zorgen ervoor dat naast de eigen controle, ook de grens van het papier als drager wordt uitgedaagd. In meerdere werken kent het papier een overvloed aan lagen. Deze voelbare veelheid aan verf manipuleert de drager en krijgt een kwetsbaarheid juist daar waar je het vanwege de dikte niet verwacht. Op andere momenten, in andere werken, wordt het papier in zo een mate geperforeerd dat enkel een fragiel vel overblijft. Poriën worden zichtbaar, blootgesteld. Ze maken het papier kwetsbaar en nodigen vingers uit om hun reliëf te ervaren. 

​

and Echoes

De werken van Izabel verwelkomen een ritme, een geluid, verstopt in het werk en klaar om ontdekt te worden. Zoals met geluidsgolven zijn ook de echo’s in de werken van Izabel vervormd en te onderscheiden van het originele geluid, het eerste raster. Er zit een vertraging op de echo die de eerste handeling nog niet kende. Dit weerklinkt in een anekdote uit haar jeugd. Het dwalen in de bergen van Tirol, op zoek naar het perfecte dal waar echo’s komen bovendrijven. Onverstaanbare kreten roepen in de diepte van het landschap wachtend op de terugkaatsing van verzonden golven. Een losstaande herinnering die in deze tekst dan weer fungeert als echo naast het werk. Wel aanwezige echo’s in Izabel’s praktijk zijn de mooie woorden van andere mensen. Zoals het citaat van Herakleitos gebruikt ze deze als begeleiding voor haar werkproces.

​

A Laboratory

Het opgesteld laboratorium van Izabel Angerer vraagt de bezoeker om zijn tijd te nemen. Het ontdekken van de gelaagdheid en tactiliteit van de werken kan niet plaatsvinden in een enkele oogopslag maar vraagt de nodige aandacht van de toeschouwer. Deze toeschouwer zal onbewust een zoektocht starten naar herkenning, naar het eventueel figuratieve in het werk. Soms denkt men te vinden wat men zoekt, en zo niet, dan zal teleurstelling gauw plaatsmaken voor verwondering en bewondering naar de hoeveelheid details die in het werk tevoorschijn komen. Als een enkele kleur de bovenhand lijkt te nemen, zal de aandachtige kijker snel ontdekken dat deze ondersteund wordt door een serie onderliggende kleurschakeringen. Ze accentueren de herhalingen, vullen de poriën en spiegelen handelingen. Het werk van Izabel Angerer laat ons dwalen in haar gedachten, vermomd in sporen en echo’s. 

​

Minne De Meyer Engelbeen, 2022